Nie pomógł nikt, a mijało wielu.. dziwić nie powinno jednak wciaż dziwi. Ludzka znieczulica…

"Leży tam od rana, nie rusza sie, pan z przedszkola wystawił jej mleko, ale nie podeszła do niego"  - mówili ludzie zauważając, ze zatrzymaliśmy sie późnym popołudniem przy ledwie dychającym kocie.

Spędziliśmy chwile na konsultacji - co z nia zrobić.. ale wyboru duzego nie było, albo ja zabierzemy, albo powoli będzie zdychała tutaj na deszczu, dziobana przez ptactwo którego nie miała siły odpędzić. Zabraliśmy ją z przedszkolnego parkingu… no bo jak inaczej? Zapakowaliśmy ostrożnie (bo przez myśl przeszło, ze moze połamana) w wyproszony od przedszkolnego stróża karton, bo czasu na bieganie po transporter było nam szkoda i pędem do najbliższej lecznicy. Kilka następnych dni odwiedzaliśmy ja regularnie próbując dojść do przyczyny takiego stanu kota, ale nie znaleziono nic co mogłoby na taki stan wskazywać. Okazała sie za to najszybciej starzejącym kotem na świecie.. Podczas pierwszej wizyty oszacowano ją na ok 2 lata,  dziń później przy nastepnej wizycie i badaniu kości przyjrzano się jej uzębieniu sygerując, ze jest w wieku 5-6 lat, po wizycie trzeciej i z badaniami kości (i innymi ) w rękach doktor do wniosku doszedł, że obecnie ma nie mniej niz 10 lat : ) Po piwnicznej kwarantannie, kiedy to czekaliśmy na wyniki Fiv i Felv zabraliśmy ją do siebie.. co okazało sie niestety katorgą i dla nas i dla niej. Nie lubiła i bała sie jak ognia innych zwierząt. małego Tigera biła za każdym razem kiedy próbował zbliżyć się choćby o krok (i to dlatego właśnie Tiger próbuje sie obecnie trzymać od tymczasów z daleka). Przez cały pobyt u nas załatwiała sie pod siebie, nie ruszając sie samodzielnie z miejsca nawet gdy była bardzo głodna.. przez myśl nam nawet przeszło, zeby ja zatrzymać, ale biorąc pod uwagę jej koszmarny strach.. nie byłoby to dobre ani dla nas ani dla niej.
Znaleźliśmy jej więc dom, w którym żyje do dziś i chyba jest szczęśliwa :)















A to już domowe zdjecia Carmelity :)